Hoe is alleen backpacken in Costa Rica?

Hoe is het om alleen te backpacken in Costa Rica? Ontmoet je gauw andere backpackers, welke route is tof om te doen en hoeveel budget heb je voor zo’n reis nodig? Wij vroegen alles aan Joris Impens die in zijn eentje door dit giga groen land in Midden-Amerika trok.

Alleen backpacken in Costa Rica

Hoe ben je op het idee gekomen om alleen te gaan reizen door Costa Rica?

Het heeft een tijdje geduurd eer ik de sprong naar alleen reizen durfde maken. Costa Rica stond al lang met stip bovenaan mijn verlanglijstje. De landschappen, diverse fauna en flora, andere cultuur met andere woorden het exotische sprak mij immens aan en dat op een oppervlakte niet veel groter dan Nederland. 
Maar met de quote “A journey is best measured in friends, not in miles” – Tim Cahill in mijn achterhoofd zocht ik toch minstens één reisgezel. De puzzelstukjes hiervoor wouden echter maar niet in elkaar vallen. Mijn potentiële reisgezellen konden geen verlof nemen, het was financieel niet haalbaar op dat moment of Costa Rica stond niet bovenaan het verlanglijstje. Ik wou niet blijven wachten want van uitstel komt afstel… dus dan toch maar alleen… met een bang hartje.

Je zat dus wel met wat bezorgdheden?

Zeker en vast! Enkele twijfels hielden mij echt wel bezig. Gaat alleen reizen niet te eenzaam zijn? Wat als ik ziek word? Gaat het wel iets voor mij zijn?
 Ik wou zo flexibel mogelijk zijn. Dus ik had enkel vlucht geboekt en de eerste overnachting maar ook dat bracht wel wat stress met zich mee. Ga ik overal wel slaapplaats vinden? Hoe ga ik mij daar verplaatsen?

Uiteindelijk viel dat allemaal reuze mee. Achteraf kan ik hartelijk lachen hoe druk ik mij op voorhand heb gemaakt… voor niks.
 Ik ben ondertussen ook nog eens gaan reizen door Indonesië. Wat mij in Costa Rica nog een lichte paniek aanval bezorgde, draai ik nu mijn hand niet meer voor om.

Hieruit kunnen we dus opmaken dat het makkelijk is om andere backpackers te ontmoeten?

Like taking candy from a baby!
 Ik ben zeker eerder introvert. Zet mij op een feestje waar ik niemand ken en het koud zweet breekt mij meteen uit. Terwijl je aan het backpacken bent, gaat dat allemaal veel vlotter. Enerzijds is er de noodzaak. Je wilt niet de hele tijd alleen zijn, dus je stapt zelf al veel sneller die drempel over om iemand aan te spreken. Anderzijds is het er ook gewoon veel gemakkelijker. Iedereen staat veel meer open om nieuwe ervaringen op te doen, nieuwe mensen te leren kennen en de openingszinnen zijn voor de hand liggend: “Van waar ben je?”, “Waar ben je al geweest?”, “Waar ga je nog naartoe?”, “Wat raad je mij aan?”. De stap naar “Gaan we samen een biertje drinken?” is dan plots heel klein. Voor je het weet trek je er een volledige dag op uit met een groepje backpackers uit verschillende hoeken van de wereld. Heel plezant.

Soms is het leuk om een of meerdere dagen met enkele mensen op te trekken, dan afscheid te nemen en nieuwe mensen te leren kennen, maar sommige mede backpackers zijn echt vrienden geworden. Met alle social media is het makkelijk om contact te blijven houden. Ik heb enkele dagen met twee Amerikaanse vriendinnen opgetrokken in Costa Rica. Afgelopen zomer was ik even in de VS om nadien door Canada te roadtrippen. Eén van die meiden heeft dan 300km afgelegd om mij rond te leiden in Seattle.

Ik heb in elk geval een hoop plekken in de wereld waar ik een bed kan vinden en een private gids kan krijgen. Dus ben als je overtuigd bent van “A journey is best measured in friends, not in miles” – Tim Cahill dan kan ik je allen reizen en zeker door Costa Rica warm aanbevelen. Zo lang je niet de verpersoonlijking van the Grinch bent, kom je zonder enige twijfel terug met een pak nieuwe vrienden!

Heb je veel meters gemaakt in Costa Rica en hoe heb je er rondgereisd?

Ik heb heel wat miles afgelegd! In de vier weken dat ik er was heb ik zo’n 1.300 km afgelegd. Het merendeel hiervan heb ik per bus gedaan. De bussen zijn er naar Latijns-Amerikaanse normen zeer betrouwbaar. Ze rijden relatief stipt, het netwerk is er uitgebreid en het is een goedkope manier van verplaatsen. Daarnaast waren de bussen veel comfortabeler dan verwacht. De meeste bussen kan je vergelijken met de tourbussen uit de jaren ’90 waarmee je op schoolreis ging. Maar ik heb evengoed eens in een luxueuze bus gezeten, met perfect werkende airco en een zee aan beenruimte.
 De enkele keren dat er geen bussen voorhanden waren, nam ik een taxi of een toeristenbusje. Twee keer was een watertaxi de enige manier van verplaatsing. Zonder twijfel de tofste manier van verplaatsen. Over het water scheuren, terwijl de natuur die aan je voorbijglijdt, wind in de haren onder een stralende zon. De verbrande voeten die ik eraan over hield, nam ik er met plezier bij. Maar wil je dit vermijden… dan is het toch het beste om die handel in te smeren. Want door de snelheid voel je de zon niet branden, maar ze is er wel.

Welke plekken heb jij in Costa Rica bezocht tijdens het backpacken?

Landen deed ik in de hoofdstad San José. Deze ligt pal in het midden van Costa Rica. Wanneer je door Costa Rica reist zal je merken dat wanneer je van Noord naar Zuid of van Oost naar West wilt gaan, je steeds via San José zult moeten passeren. Er is geen ontsnappen aan. I’ve learned it the hard way.
 Al snel ging het richting de nevelwouden van Monteverde. Vanaf daar nam ik de route richting Liberia in het noorden om daar het nationaal park Rincón de la Vieja te ontdekken. Het plan was om van hieruit via Arenal richting Tortuguero aan de Caraïbische kust te trekken. Op papier leek dit een goed plan, maar de bergketen in het midden van Costa Rica maakt dat je de snelste weg met openbaar vervoer toch via San José is, wat een gigantische omweg is.
 Ik gooide mijn plannen om en bleef aan de Westelijke kant van het land. Playa Santa Teresa, aan de Stille Oceaan, werd mijn volgende tussenstop. Ideaal om te ontspannen, wat te surfen en zelfs eens een yogales te volgen. Ik twijfelde om de vulkaan Arenal nu nog in mijn reisschema op te nemen. Ideaal was het niet, want het betekende dat ik een stuk van de weg richting Monteverde opnieuw moest doen. Maar ik ben toch blij dat ik het gedaan heb. Arenal was deze omweg meer dan waard. Ik raad het iedereen wel aan om deze te doen wanneer je in de buurt van Monteverde bent. Dat is zeker en vast de verstandigere keuze. 
Na Arenal ging ik richting de Caraïbische kust. Eerst het natuurpark Tortuguero met al z’n waterwegen om te eindigen in Puerto Viejo, waar je je kan onderdompelen in het echte Caraïbische leven. En uiteindelijk weer in San José de vlieger op richting België.

Kun je wat meer vertellen over je backpack route en de tussenstops?

San José
: San José wordt wel eens beschreven als het “backpackers purgatory”, een tussenstop waaraan je niet kan ontkomen voor je de hemelse natuur van Costa Rica in kunt duiken. En in vele opzichten is het dit ook wel. 
De stad heeft op het eerste zicht niet zoveel te bieden, maar als je een beetje verder kijkt, ontdek je ongetwijfeld de charme van San José.
 Het nationaal park, met daarin het Monumento Nacional is de ideale plek voor een picknick. 
De Catedral Basílica de San José is zeker een bezoekje waard. Een heel knappe kathedraal, maar wees er wel een beetje stil. Je kan er prat op gaan dat er ook wat gelovige Costa Ricanen aan het bidden zijn.
 Een zuiderse stad zou ook niet compleet zijn zonder een overdekte markt. Je kan er verdwalen in de smalle gangen tussen de honderden kraampjes. 
Het gebouw dat je ook zeker aangeraden zal worden is het Teatro Nacional. De inwoners van San José zijn er zeer trots op. Langs de buitenkant kan het gebouw de hoge verwachtingen niet inlossen, maar koop er een kaartje voor een dansvoorstelling. Wij betaalden er €4 voor en het verschaft je meteen toegang tot een grandioze zaal.

Monteverde: 
Een must-do. De nevelwouden van Monteverde zijn even mysterieus als jawdropping.
 In het Santa Elena Cloud Forest Reserve wandel je op hangbruggen tussen de toppen van het nevelwoud. Soms zelf tot 60m boven de begane grond. Een onbeschrijfelijke ervaring.
 Nadien kan je de begane grond weer opzoeken en een wandeling starten tussen de gigantische bomen. Trek wel goeie wandelschoenen aan, want het kan er wel eens modderig en glad bij liggen.
 Een goeie K-way is trouwens onontbeerlijk in Monteverde. Zelfs als het niet regent hangt er constant een vochtige nevel. De naam nevelwoud is niet ver gezocht. Het ligt ook op 1.440m boven de zeespiegel dus het kan er ’s avonds flink afkoelen of wanneer de zon zich verstopt achter de wolken. Het is de enige plaats in Costa Rica waar ik mijn fleece en lange broek kon gebruiken. 
Vind je wandelen op hangbruggen toch net iets te banaal, dan kan je je adrenaline kick halen door van boom naar boom te ziplinen. Wij kozen er de Canopy tour van 100% Aventura uit. 14 ziplines waarvan de langste 1590m lang en maar liefst 80m boven de grond. Die langste moet je doen in de superman houding. Je hangt zo aerodynamischer. Heel snel gaat het niet, maar je hebt wel het gevoel dat je aan het vliegen bent. De grootste adrenalinekick krijg je helemaal op het einde. Een Tarzanswing wacht je op aan het einde van een 40m hoge loopbrug. Je wordt vooraan je harnas vastgeklikt, het poortje gaat open en dan moet je een sprongetje wagen in de diepte die voor je gaapt. Als de adrenaline op dat moment nog niet door je aderen giert, komt dit zeker wel tijdens de enkele seconden vrije val. Op het einde van de val begin je dan van voor naar achter te wiegen alsof je op een gigantische schommel zit. Minstens even plezant is nadien nog even op de grond natrillen en kijken hoe volwassen mannen plots gillen als kleine meisjes wanneer ze de sprong wagen. En het mag, want je deed enkele minuten ervoor precies hetzelfde! 
In twee dagen kan je makkelijk zowel de hangbruggen als de canopy tour doen.

Liberia & Rincón de la Vieja
: Liberia is de grootste stad van de provincie Guanacaste en veel valt er niet te beleven. Je raadt het al, Costa Rica is geen land om te gaan city trippen. Je maakt er wel kennis met het dagelijkse leven van de Costa Ricanen. Wees niet verrast wanneer je de enige blanke bent als je in het centrum rondwandelt. 
Waarom zou je er dan naartoe trekken? Liberia is de toegangspoort tot het nationaal park Rincón de la Vieja. Dit park ligt helemaal in het noorden van Costa Rica en ligt daardoor wat buiten de belangrijkste toeristische zones, maar het is zonder twijfel de mooiste natuur die ik gezien heb in Costa Rica. De toegangsweg loopt over een privé weg waardoor er geen openbaar vervoer naartoe is. De enige manier om er te komen is met een toeristenbusje. 
Eens aangekomen raad ik iedereen aan om meteen de wandeling Sendero Catarata la Cangreja te doen. De wandeling naar de Cangreja waterval. Toen ik er was nam iedereen eerst de korte, vlakke wandeling naar de zwavelmeertjes en kokende modderpoelen. Hierdoor had ik de wandeling naar de waterval voor mij alleen. Het is een stevige wandeling. Verschillende landschappen trekken aan je voorbij terwijl je stap voor stap doorzet. Op het einde word je beloond door een azuurblauw meertje dat gevuld wordt door het water uit de waterval. Trek snel je zwemkleding aan want het is fantastisch om in te springen na een vermoeiende wandeling. Je kan zelf een beetje achter de waterval klauteren en vervolgens door het neerstortende water springen. Je raakt dan al gauw verrast door de kracht waarmee het water je plots naar beneden duwt, maar het is er diep genoeg zodat je niet tegen de bodem gesmakt wordt. Als je een lunchpakket meegenomen hebt, vind je aan de oevers van het meertje meteen een ideale plek om op te drogen en te picknicken.
 De weg terug is een stuk minder lastig, omdat dit vooral dalen is. Hierdoor heb je nog wat jus in de benen over om ook de vlakke wandeling naar de kokende modderpoelen te doen.

Liberia & Llanos de Cortés
:  Krijg je maar geen genoeg van watervallen, dan kan je vanuit Liberia ook de Llanos de Cortés bezoeken. Als je het lief vraagt aan de buschauffeur zet deze je graag af op het midden van de snelweg. Daar wijst een pijltje Llanos de Cortés je de weg over een zandweg naar de watervallen. Een korte, maar stoffige wandeling later sta je oog in oog met de watervallen. Geen azuurblauwe kleur deze keer maar een zeer brede waterval die naar beneden dondert. Een klein zandstrand en wat keien omringen het meertje. De ideale plek om een namiddag te ontspannen. Het is dé hotspot voor de lokale bevolking, dus ga je er best niet heen in het weekend. Dan wil het er wel eens druk worden. 
Leuk om wat te relaxen, maar geen must-see zoals de Cangreja watervallen.

Santa Teresa
: De bekendste stranden rond Playa Hermosa, Tamarindo of Jacó heb ik links laten ligen. In plaats daarvan kies ik Playa Santa Teresa uit als mijn stek onder de zon.
 Resorts en een fancy winkelstraat moet je er niet verwachten. Wat je krijgt is een lange stoffige straat met verspreid enkele leuke hostels, enkele hippe winkeltjes en vooral veel laid-back surfshacks. De perfecte plaats om te genieten van de zon, zee en een strand ver weg van de resorts en hun volgepropte stranden.
 Hier moét je wel surfen. De golven zijn er van wereldklasse, ook voor beginners, en het water is er zo warm dat er van een wetsuit geen sprake is. Gewoon surfshort en eventueel een rashguard aan en het water in. Heb je je eigen plank niet mee, dan kan je er gerust eentje huren. 
Wanneer je tegen het einde van de namiddag helemaal uitgepeddeld bent, pak je het best een snelle douche, pik je enkele blikjes bier of fles rum op uit de lokale supermarkt, verzamel je al je nieuwgemaakte vrienden en begeef je je opnieuw naar het strand. Het is immers tijd om te genieten van de zonsondergang! Wanneer de zon onder is, kan je de interne mens versterken in een van lokale eetgelegenheden of je kan er ook een hippe tent uitkiezen. Het eten is er iets duurder maar de sfeer is er top. Je kan er gif op drinken dat er wel ergens een live bandje optreedt. Time to party… surfstyle. Geen pompende beats maar een feestje dat zich door zet tot in de vroege uurtjes. Heb je het gevoel dat je de dagen erna wat relax momenten kan gebruiken, schrijf je dan in op een van de vele yogalessen die er aangeboden wordt. Ik kwam volledig tot rust tijdens een avondsessie yoga in de Casazen.

Puntarenas: Wanneer je verder reist zal je waarschijnlijk de ferry richting Puntarenas moeten nemen. Eén advies: neem de Ferry die uitvaart tijdens de zonsondergang. Je krijgt er het zicht op mini-eilanden badend in het zachte licht van de ondergaande zon gratis en voor niets bij.

Arenal Vulkaan: 
La Fortuna is het enige dorpje dat een uitbarsting van de Arenal-vulkaan overleefd heeft. Zo kwam het ook aan z’n naam “La Fortuna”. Dit is de uitvalsbasis om de vulkaan te bezichtigen. Tot 2010 was dit een van de meest actieve vulkanen. Je kreeg er garantie dat je ‘s avonds lavastromen zag oplichten tegen de wanden wanneer je twee dagen in de buurt verbleef. Jammer genoeg ben je daar nu te laat voor… zo’n 7 à 8 jaar. 
Is Arenal dan nog de moeite om te bezoeken? Zeker en vast.
 Een perfect kegelvormige vulkaan blijft een machtig zicht, zeker wanneer je zoals mij opgegroeid bent in onze Lage Landen.
 Naast de vulkaan loopt het Cerro Chato trail. Dit pad leid je op het kleine broertje van de Arenal. Slechts 1.140m hoog en al 3.500 jaar inactief. De top van vulkaan is ingestort waardoor er in al die jaren het regenwater zich opgestapeld heeft tot een heus kratermeer. 
Je kan deze wandeling zelf doen, maar ik raad je toch aan om aan te sluiten bij een groep om een gegidste wandeling te doen. Je krijgt veel meer waar voor je geld.
 Ik had weer wat nieuwe vrienden gemaakt op de bus en samen besloten wij deze dagtocht via Red Lava te boeken. Eric, een jonge gast van 19 werd onze gids. Hij had tijdens zijn jeugd vooral op straat geleefd en er overleefd door met machetes te jongleren. Een paar dagen erna heeft hij ons zelf nog een stukje van z’n kunsten laten zien. Tijdens de tocht viel vooral de kennis en passie op waarmee hij sprak over de lokale fauna en flora.

De tocht naar het kratermeer is wel zwoegen. Het is vaak meer klauteren dan wandelen, maar de beloning is het waard. Een fantastisch zicht vanop de kraterrand. Geen dor maanlandschap wat je misschien verwacht bij een vulkaan, maar juist een vol regenwoud rondom. Daarna volgt een korte afdaling naar het meer waar je je kan wagen aan een (ver)frisse(nde) duik. Een adembenemende ervaring. Zwemmen in zo’n meer met daaromheen steil omhoog lopende kraterwanden. Machtig. Dan snel weer naar boven om de afdaling te starten naar een uitzichtpunt op de Arenal vulkaan. Als je er op tijd bent, kan je er de zon zien zakken achter de machtige vulkaan. Je zou van minder natuurpracht stil worden.

Op het eind staat er uiteindelijk een busje te wachten die je naar de natuurlijke hotpools brengt. Perfect om je pijnlijke benen in te laten rusten. Wie zin heeft krijgt er nog een moddermasker bij.
 Als je dan nog energie hebt, kan je ’s nachts nog een pintje gaan zoeken in het kleine stadscentrum van La Fortuna.

Tortuguero: Tortuguero is het bekendste nationale park aan de Caraïbische kant van Costa Rica. Het is een kluwen van waterwegen, moerasbossen en mangroves. Om er te komen moet je het laatste deel van het traject afleggen per waterbus of watertaxi. Een belevenis op zich. 
Het park dankt zijn bekendheid aan de zeeschildpadden die er tussen juni en oktober massaal hun eieren op het strand leggen. De rest van het jaar kan je dit spektakel niet bewonderen, maar dit betekent niet dat er niks te beleven valt. Het park krioelt van de dieren: brulapen, witschouderkapucijnapen, tapirs, luiaards, iguana’s, kaaimannen, toekans en nog veel meer. De kans is zeer groot dat je deze beesten er te zien krijgt. Voor kaaimannen en watervogels begeef je je best op het water. Dat kan met een gemotoriseerd bootje of doe het veel sneakier en maak een (gegidste) kano tocht. De peddels zijn niet zeer ergonomisch, maar ze doen de trick. Ik kreeg vele soorten vogels te zien, enkele apen die in de bomen errond zaten, een Jezus Christushagedis – je weet wel, zo één die op het water kan lopen – en zelfs een baby kaaiman. Ook de jaguar houdt zich ergens schuil diep in de bossen van Tortuguero, maar de kans dat je die te zien krijgt is miniem. Vanuit Tortuguero kan je een boottaxi tot in Limón. De tocht is een avontuur op zich. De kronkelende waterwegen worden steeds breder tot je uiteindelijk op volle zee uit komt. Caraïben… here we come!

Puerto Viejo
: Het weer aan de Caraïbische kust is wisselvallig, maar op de dagen dat de zon helder aan de hemel staat wordt je er getrakteerd op de mooiste stranden die Costa Rica rijk is. Ik had er geluk met vier dagen stralend weer. 
Puerto Viejo is de ideale uitvalbasis om de kuststreek te ontdekken.
 Ben je gek op stranden, ontdek dan de regio rond Punta Uva. Het water is er helderblauw, de stranden hagelwit en om het af te maken staan er groene palmbomen rondom. In Puerto Viejo huur je het best een fiets waarmee je vervolgens perfect verlaten stranden kan ontdekken. Neem je picknick en voldoende water mee en je bent klaar voor de dag. Vergeet hier trouwens ook je zonnecrème niet!

Krijg je niet genoeg van beestjes en wil je strand combineren met wat natuur, neem dan een bus naar Cahuita National Park. Je kiest zelf hoeveel entree je betaalt voor dit park. Het is een strook natuur dat vlak naast de kust loopt. Op bijna elk moment moet je door struiken wandelen om op het strand uit te komen. Toch kreeg ik er weer voldoende beestjes te zien. 
Zin in een plonsje… geen probleem, de zee is steeds dichtbij. Zwemkledij vergeten… geen probleem, dan ga je maar skinny dippen. Genoeg plaatsen waar geen kat is… misschien alleen een nieuwsgierig neusbeertje.

Je zal het al door hebben. Costa Rica is een echte natuurbestemming. Heb je meer pech dan Guust Flater en heb je nog steeds geen wildlife van dichtbij kunnen bewonderen, dan kan je nog een bezoekje brengen aan het Jaguar Rescue Center aan Punta Cocles. Hier verzorgen ze allerlei beestjes die ze hopen nadien nog in de natuur uit te kunnen zetten. Zo kan je thuis gegarandeerd uitgebreid vertellen welke dieren je allemaal gezien hebt.

Maar misschien het allerbelangrijkste aan de Caraïbische kust. Nestel je in een hangmat en geniet! Rocking J’s hostel heeft er zelfs zijn business van gemaakt. In plaats van in een bed, slaap je er in hangmatten. Het is veruit de bekendste hostel van Puerto Viejo maar ik vond het een beetje te veel gimmick. De hangmatten hangen er in trossen bijeen en het hele gebeuren straalde een beetje te veel “party all night long” uit. Aan de overkant vind je echter La Ruka. Een veel kleinschaligere hostel. La Ruka ligt trouwen net in het midden tussen Tasty Waves Cantina en The Lazy Mon. Twee plekken bij uitstek waar je terecht kan voor fantastische burgers, een hele relaxte sfeer en wekelijks feestjes waar iedereen van Puerto Viejo verzamelt.

Heb je achteraf spijt dat je bepaalde plekken hebt overgeslagen op je backpack route?

Ik had geen zin om van hot naar her te moeten hollen tijdens het backpacken. Op die vier weken dat ik er was heb ik heel veel van Costa Rica kunnen zien, maar uiteraard heb ik keuzes moeten maken. 
Net zoals veel mensen heb ik wel wat last van het “fear of missing out”-syndroom, maar toch vind ik het belangrijker om mijn reis niet vol te proppen. Anders kon ik waarschijnlijk heel veel afvinken, maar zou ik nergens echt van genoten hebben. Dus spijt niet, maar er zijn wel enkele plekken waarvoor ik graag nog eens zou teruggaan. 
Parque Nacional Corcovado helemaal in het zuiden is bijvoorbeeld één van de plaatsen waar ik niet geraakt ben. Nog een ongerept stukje natuur, maar het kost wat moeite en vooral veel tijd om er te geraken. 
Daarnaast zou ik nu zeker ook tijd maken om er eens te gaan duiken en zou carnaval in Puntarenas ook zwaar de moeite moeten zijn.

Hoeveel budget heb je ongeveer nodig als je alleen gaat backpacken in Costa Rica?

Het eten en drinken is er goedkoop. Voor enkele euro’s heb je al een dagschotel. Deze zijn steeds lekker, maar veel variatie moet je dan niet verwachten. Je krijgt er rijst, bonen, bakbanen, sla en tomaatjes en een stukje kip, vis of vlees voor op je bord. Wil je meer Europees eten, betaal je wat meer. Ben je verlekkerd op kaas… dan blijf je beter in Nederland of ga je het best naar Frankrijk, want dat is er ongelofelijk duur. Fruit is er wel spotgoedkoop en overheerlijk. Zo’n lekkere bananen vind je niet in België.
 Pintjes zijn er iets goedkoper dan in België, maar nu ook weer niet spotgoedkoop. Ik kan je de bruine rum aanraden als alternatief! Miljoenen keer lekkerder dan de witte Bacardi rum die hier overal verkrijgbaar is en voor geen geld. De kater achteraf moet je er maar bij nemen… bij deze ben je gewaarschuwd!

Overnachten deed ik bijna altijd in hostels. Een bed in slaapzaal vind je er makkelijk en is niet duur. Het kost je ongeveer €10 voor een nacht.
 Het grootste deel van mijn budget ging naar transport en activiteiten: toegangstickets tot verschillende nationale parken, zip-linen tussen boomtoppen, huur van een surfplank, dagtocht aan Arenal vulkaan, watertaxi….

Ik heb er 4 weken gebackpackt in Costa Rica en alles samen heeft de reis ter plaatse mij ongeveer €1.200 gekost. Dit betekent dat ik ongeveer €40 per dag opgemaakt heb aan overnachtingen, eten & drinken, transport, toegangstickets voor nationale parken en allerlei andere activiteiten. 
Reken daarbij dat ik €800 voor de vlucht betaald heb en je komt met het vliegticket naar San Jose uit op een totaalprijs van €2.000 voor één maand. Het is zeker niet het goedkoopste land van Centraal Amerika. Buurland Nicaragua is blijkbaar nog een stuk goedkoper, maar naar Europese normen is het nog steeds vaak een prikje.

Je sliep tijdens je reis vooral in hostels, zijn er hostels die er voor jou uitsprongen?

Ja! Zonder twijfel Hostel Bekuo in San José. Het was mijn eerste stop in Costa Rica en de enige die ik op voorhand geboekt had. Ik ben daarna nog twee keer in San José geweest en telkens ben ik blindelings naar dit hostel vertrokken. 
Hostel Bekuo ligt niet pal in het centrum, maar in de Universiteitswijk. Het is enkele minuten wandelen of een kort tochtje met de bus naar het centrum. Het hostel heeft ook geen zwembad, maar de sfeer is er fan-tas-tisch. 
De staff was er super vriendelijk en ze doen er echt moeite om mensen samen te brengen, zonder opdringerig te zijn. Als er een feestje in de buurt is, is de eigenaar – Brian – er als de kippen bij. Hij neemt z’n gasten gerust op sleeptouw, maar wie liever gewoon een partijtje pool speelt of snel onder de wol wilt duiken, wordt er ook niet scheef bekeken. Ik raad je wel aan om eens mee te gaan naar zo’n feestje. Doordat het hostel in de Universiteitsbuurt ligt, zijn de feestjes waar je naartoe kan legendarisch. They got some moves, those Costa Ricans. 
In de gemeenschappelijke ruimte en tuin kan je nadien gezellig nakaarten met de andere gasten. Eén van de andere gasten die er al een tijdje verbleef nam me zelf mee voor een potje voetbal tegen z’n Costa Ricaanse vrienden. 
Ik heb ondertussen al wat hostels op mijn teller staan en af en toe is er eentje die er echt uitspringt… nou Hostel Bekuo is er zo eentje voor mij. Nog een tip: De Universiteit is vlakbij en daar kan je ongelofelijk goedkoop een dagschotel gaan eten in het studentenrestaurant. Het is maar twee “blocks away” van het hostel.

Is backpacken door Costa Rica eigenlijk wel veilig?

Van alle landen in Midden-Amerika staat Costa Rica bekend als het meest stabiele en veiligste land. Ik heb er in elk geval nooit een onveilig gevoel gehad.
 In de grootste steden en op sommige heel toeristische plaatsen moet je wel wat oppassen voor van die typische criminaliteit die overal ter wereld in dergelijke plaatsen aanwezig is.

Ik merkte dat in San José en Liberia vele commerciële gebouwen ook vaak met hekken beveiligd waren. Als ik hierover rond vraagde, kreeg ik meestal te horen dat inbraken relatief veel voorkwamen in grote steden en dat de politie niet altijd even dynamisch optrad hiertegen, maar zelf heb ik daar allemaal weinig van gemerkt. 
Ik denk dat Costa Rica niet onveiliger is dan pakweg Brussel of Rotterdam.

Heb je nog extra tips voor andere backpackers die misschien alleen naar Costa Rica willen?

Ik ben in er in februari geweest. Het is dan in principe het droge seizoen en ik vond het een ideale periode om er te zijn. Het was er zeker niet te druk en ik heb bijna overal mooi weer gehad. Enkel in het nevelwoud was het nogal… vochtig. Maar ja van daar ook z’n naam. De Caraïbische kust is ook vaak wisselvallig maar ik had er blijkbaar geluk. Hoe dan ook is het fantastisch om zoveel zon te zien, midden in onze winter.

Door alleen te reizen mis je achteraf wel de momenten waarbij je samen met je reisgezel(schap) de avonturen kan opdiepen. Daarom maak ik achteraf meteen een fotoboek waar ik wat leuke anekdotes bij schrijf. Zo kan je die af en toe nog eens vastpakken. 
Een goed fototoestel en basiscursus fotografie zijn een leuke meerwaarde. Beide had ik jammer genoeg nog niet in Costa Rica en daardoor zijn de souvenirs toch wat minder leuk om te bekijken.
 Met mijn huidige Fuji X-T10 systeemcamera ben ik super tevreden. Je hoeft geen zware spiegelreflex camera mee te sleuren en de kwaliteit van de foto’s komt toch aardig in de buurt.

Heb je ondertussen de microbe van alleen backpacken zwaar te pakken?

Ik ben er super enthousiast over! Ik raad het iedereen aan om minstens één keer in je leven te proberen. Je bent zo vrij, je ontmoet zoveel nieuwe mensen, je doet nieuwe ervaringen op die je anders zeker en vast zou missen. En je leert er bovenop nog eens immens veel over jezelf. 
Daarnaast geloof ik dat Costa Rica hiervoor een perfect instapland is. Het is exotisch, maar toch nog goed georganiseerd. Het is een andere cultuur, maar ook heel gelijkaardig. Een paar woorden Spaans leren is niet zo moeilijk en je raakt er al meteen ver mee. Daarnaast vind je er gigantisch veel op een kleine oppervlakte: Hagelwitte stranden, vulkanen, tropisch oerwoud, waterwegen met krokodillen… enkel qua cultuur is het land misschien wat minder bedeeld. Ondertussen heb ik ook enkele eilanden van Indonesië ook al alleen doorkruist en staan de Azoren op de planning voor komende zomer. Ik ga niet ontkennen dat ik alleen reizen nog steeds wel wat spannend vind. Wanneer het weer zo ver is, duikt er toch wat stress op, maar deze is het meer dan waard als je weet welke avonturen je zal beleven.

Enkel dan nog soloreizen vanaf nu?

Toch niet. Sommige landen lenen er volgens mij net iets minder toe. Canada heb ik bijvoorbeeld samen met een van mijn beste vrienden doorkruist. Ik was bang dat daar de afstanden te groot waren om alleen te doorkruisen. En volgende winter zou ik graag naar het Hoge Noorden gaan. Maar dan kies ik waarschijnlijk voor een groepsreis, zeker omdat het heel duur is om dit alleen te organiseren.

Genoeg op de planning dus! Kunnen we je ergens volgen?

Sinds kort heb ik een Instagram account (@joris.impens) aangemaakt. Daar post ik nu wat van mijn foto’s.

Meer weten over backpacken in Costa Rica?
Je leest er alles over in het boek Backpack Bestemmingen

Bekijk & bestel dit boek op Bol.com
(een van de hoofdstukken gaat volledig over Costa Rica!)

→ Bekijk hier al onze artikelen over Costa Rica