Eerder dit jaar liep ik het Pieterpad uit. Tijdens deze prachtige tocht door Nederland bedacht ik dat ik ooit een lange afstandswandeling door Europa wil maken. Niet naar Santiago de Compostella, waarschijnlijk de meeste bekende, maar naar Rome. Want dan kom je door de Alpen en dat lijkt me echt magisch. Maar hoe zou dat wandelen in de bergen zijn? Via UCPA heb ik deze zomer alvast kunnen proeven van het bergwandelen. Samen met Pieter en een groep gelijkgestemde avonturiers maakte ik een 7-daagse trekking door het gebied rond de Mont Blanc. En dat smaakte naar meer!
Niets brengt je dichter bij de ongerepte natuur dan een wandeling er dwars doorheen
Verblijf in Argentière met uitzicht op de Mont Blanc
Na een roadtrip van twee dagen komen we aan in Argentière: een klein dorpje in de Franse Alpen in een vallei aan de voet van de Mont Blanc. Echt zo’n wintersport dorp, met van die houten huizen met gekleurde luiken, een centraal plein met een pomp en een beekje wat ongetwijfeld ergens uit de bergen komt. Overal lopen sportief geklede zongebruinde mensen die een actieve dag ergens in de omringende natuur hebben doorgebracht. Midden in het dorp ligt het UCPA centrum, onze accommodatie voor de komende week. We worden vriendelijk welkom geheten bij de receptie en zoeken onze kamer in de lange gangen. Het balkon aan de voorkant kijkt uit over de besneeuwde Alpen die prachtig afsteken tegen de strakblauwe lucht. Ik kan de frisse berglucht al ruiken!
We zoeken de grens op en maken kennis met stormachtig weer
De volgende ochtend maken we kennis met Tristan, een vrolijke Fransman uit een plaatsje verderop en onze gids tijdens de hikes. Na een hoop Franse uitleg over praktische zaken, waarvan ik hier en daar met mijn middelbare school Frans toch wat oppik, gaan we eindelijk op pad. De eerste wandeldag is een ‘makkelijke’, met niet al te veel hoogtemeters. We komen via bosrijk gebied en bloeiende open weides uiteindelijk in een klein gehucht met tien huizen, een kerk en een waterpomp. Hier nemen we de skilift omhoog. Wanneer we uitstappen is het landschap al flink veranderd. Geen boom meer te bekennen en de wandelpaden leiden ons nu door het gras met veel rotsen en stenen. Na een tijdje licht omhoog wandelen staan we op een berg met een kruis er bovenop. Aan de ene kant staan we in Frankrijk en aan de andere kant in Zwitserland, maar om ons heen verandert natuurlijk niets. Het doet me denken aan hoe willekeurig grenzen eigenlijk zijn en dat de natuur daar ook niet aan meedoet.
Wandelen in stormachtig Frankrijk
Tijdens de lunch, die we midden in een open grasveld op eten, begint de lucht te betrekken. Tristan wees ons al eerder op bepaalde wolkvormingen die laten zien dat er slecht weer, misschien wel storm, op komst is. De lucht wordt steeds grijzer en het begint ook harder te waaien. Ik hoop nog dat het ons misschien nèt passeert. Maar helaas, al snel na de lunch begint het flink te regenen en kort daarna vallen hagelstenen zo groot als knikkers op ons hoofd. De klappen onweer zijn zelfs een beetje angstaanjagend, zo hard weergalmt het tussen de bergen. Doorweekt komen we aan bij de skilift die inmiddels dicht is, want tijdens storm is die niet in gebruik. In m’n tas is alles nat, ik laat het water uit mijn schoenen lopen en kan m’n sokken uitwringen. Steeds meer mensen hopen zich op rond het kleine horeca tentje naast de skilift, terwijl de regen door de harde wind op het terras slaat. Schuilend onder het afdak proberen we onszelf met wat thee op te warmen. Pieter staat te klappertanden van de kou. Deze eerste dag laat ons meteen kennismaken met de grilligheid van het weer in de bergen.
Sneeuwballen gooien in hartje zomer
Hierdoor gaan we de volgende dag beter voorbereid op pad: allebei hebben we een regenhoes voor onze rugzak gekocht. Ook heb ik vandaag een paar wandelstokken vanuit het UCPA centrum meegenomen. Alle materialen die je nodig hebt voor je activiteit, kun je daar lenen. Hoewel ik toch ook een beetje senioren nordic walking associaties heb bij deze stokken, hoor ik van groepsgenoten dat ze bij het klimmen en dalen toch wel fijn zijn. En klimmen is wat we vandaag doen! Na een kort ritje met de trein en meerdere skiliften, staan we op ruim 2000 meter hoogte. Hier lopen we een bochtig en stenig pad nog verder omhoog, waar we uiteindelijk uitkomen bij een aantal prachtig strakblauwe bergmeren. Door de hoogte is de begroeiing hier nog minder dan de vorige dag en we lopen zelfs stukken door de sneeuw. Zomer en sneeuw, in mijn hoofd klopt dat toch niet helemaal. Ik moet er een sneeuwbal van maken om te kijken of het toch wel echt het winterse goedje is.
Tweedaagse huttentocht met onverwachte wending
De volgende dag is de eerste van een tweedaagse tocht met overnachting in een berghut. Wanneer we uit de skilift stappen zien we paragliders een berghelling afrennen, om vervolgens als een vogel met uitgestrekte vleugels naar beneden te zweven. Als 15-jarige deed ik dit ooit op vakantie in Turkije en ik vraag me af of ik dat nu nog zou durven. Het is warm vandaag. En door het vele omhoog lopen en de zware tas die ik bij me heb, is het best een pittige tocht. Wanneer het pad weer iets vlakker wordt, zie ik roodwitte bordjes met GR5 staan. Ik herken meteen de roodwitte markering die ook in Nederland voor het Pieterpad wordt gebruikt. In dit geval is het de aanduiding van een Europees lange afstandspad, die van Hoek van Holland naar Nice. Dat is ook toevallig, wanneer ik naar Rome zou willen lopen, kom ik voor een groot deel ook over de GR5. Over dit pad dus.
En dan verstap je je ineens tijdens het wandelen…
Het is weer een prachtige tocht, heel open met bijna constant een weids uitzicht over de bergen en de omgeving. Gelukkig stoppen we regelmatig om hiervan te genieten, want tijdens het lopen moet je echt opletten waar je je voeten neerzet. Ik loop daar net een beetje over te mijmeren, wanneer Pieter vlak voor me ineens valt. Hij heeft zich verstapt, is flink door zijn enkel gegaan en blijkt niet verder te kunnen. Het is nog een aardig stuk naar de berghut over een stenig ongelijk pad, en met die zware rugzak is het niet verantwoord om door te lopen. De enige manier waarop je dan van zo’n berg afkomt, is met een helikopter! De tweede gids die voor deze tocht mee is blijft bij Pieter, ik en de rest van de groep lopen door om op tijd bij de berghut te zijn. Er is ook weer slecht weer op komst. Wanneer we een stukje verder zijn, komt de helikopter aan. Even daarna zie ik twee poppetjes aan een lange kabel eronder bungelen. Eentje daarvan is Pieter, die hoogtevrees heeft… Terwijl de helikopter weer wegvliegt, wordt de kabel langzaam naar binnen gehaald. En ik dacht dat paragliden spannend was!
De laatste loodjes wegen het zwaarst
Voor mij en de rest van de groep is het nog een paar uur lopen naar de berghut. Al de hele middag zien we hem in de verte liggen, maar hij lijkt maar niet dichterbij te komen. Ik ben er wel klaar mee voor vandaag. Het is nog steeds warm, ik voel me ineens best wel alleen in de groep en de zware rugzak begint pijn te doen aan m’n schouders. We stoppen even bij een stroompje, waar we onze flessen vullen met het heldere frisse water. Wat heerlijk om zo uit de natuur te kunnen drinken. Het geeft me weer nieuwe energie en na even rusten beginnen we aan het laatste stukje. De lucht begint langzaam weer te betrekken, maar ik heb goeie hoop dat we voor de bui binnen zijn. Wanneer we dichterbij de berghut komen, worden we verwelkomd door een kudde bruine grazende koeien met van die bellen om de nek. Het geluid klinkt als een soort applaus voor de zware tocht van vandaag en het feit dat we er bijna zijn. Fijn deze aanmoediging uit onverwachte hoek voor de laatste meters. We zijn nog geen half uur binnen of het begint te regenen. Terwijl we wachten op de traditionele Franse kaasfondue, sta ik op het terras te kijken naar een groepje jongeren die midden in de hoosbui hun tentenkamp opslaan naast de berghut. Na de zware tocht van vandaag voel ik me dankbaar dat ik vanavond niet compleet doorweekt in een natte tent hoef te kruipen.
Verscholen bergmeer in de bossen
De volgende ochtend vroeg maken we een ochtendwandeling rond de berghut, voordat we met onze bepakking beginnen aan de tocht terug naar de bewoonde wereld. Het goudgele licht van de net opgekomen zon schijnt tussen de wolken over de groen begroeide bergen. De koeien die ons gisteren welkom heetten staan weer tevreden te grazen. Helaas komt aan deze vredige wandeling abrupt een einde wanneer het weer donkerder wordt en er pal boven ons hoofd heftig onweer losbarst. Zelfs onze gids Tristan loopt sneller dan normaal terug richting de berghut. Hier wachten we onder het genot van een kop koffie en thee rustig af tot de bui weer is overgewaaid. Daarna beginnen we aan de terugweg en zie ik gedurende de dag het landschap langzaam weer veranderen. Van rotsig en stenig hoog in de bergen, naar steeds meer begroeiing wanneer we meer in het dal komen. Na de lunch wandelen we rond Lac Vert, een natuurlijk meer met helder groenblauw water, verscholen in de bossen en omringd door bomen en bergen. Volgens Justin de tweede gids, doet deze plek niet onder voor een gemiddeld meer in Canada.
Geen wandeldag is hetzelfde
Op de vijfde wandeldag merk ik dat het omhoog lopen al een stuk makkelijker gaat dan in het begin van de week. Na weer een flinke klim door de bossen, komen we uiteindelijk uit op een hooggelegen open plek met een rijtje oude identieke huisjes van hout en steen. Voor de herders, wordt ons uitgelegd. Hier verbleven ze wanneer ze met hun schapen of geiten in de bergen waren. Een mooie plek om even te pauzeren en te lunchen. Vanuit het niets komt er ineens een zwart-witte border collie herdershond aan, die tijdens de lunch gezellig bij ons zit. Met zijn nieuwsgierige vriendelijke blik zie ik hem azen op alles wat wij aan het eten zijn. Na de lunch wandelen we weer verder en komen we door een gebied met zoveel stenen en rotsen dat het lijkt alsof we op een andere planeet rondlopen. Ik verbaas me over de diversiteit van dit gebied en het feit dat elke dag zo anders is qua landschap en mate van begroeiing.
Te voet op ontdekkingstocht is de beste manier
Op de dag van vertrek maken we nog optimaal gebruik van de ov-kaart en de skiliftpas die we kregen bij aankomst. Na een ritje steil omhoog met twee grote overdekte skiliftcabines staan we op 3842 meter hoogte naast de Mont Blanc. Vanaf de top kijken we uit over het omringende gebergte en vergapen we ons aan stoere bergbeklimmers die zich een weg ploeteren door de sneeuw. Een mooie plek om terug te blikken op een heerlijke buitenweek. Elke dag viel er weer wat anders te ontdekken. Van dichte bossen, strakblauwe meren en besneeuwde berghellingen, tot bloeiende Alpenweides en snelstromende beekjes. Deze week is voor mij weer een bevestiging dat te voet de beste manier is om op ontdekkingstocht te gaan. Het gaat misschien niet snel, maar het is de enige manier om écht op te gaan in de omgeving. En nu ik al een stukje van de GR5 in de benen heb, kan ik niet wachten om daar meer van te ontdekken!
Ook met UCPA op wandelvakantie?
Wil jij ook zo’n actieve avontuurlijke vakantie beleven? Kijk voor het aanbod in zomer- en wintersporten op de website van UCPA. En boek nog snel vòòr 1 oktober voor aankomend wintersport seizoen, dan ontvang je 10% vroegboekkorting!
Nog een paar praktische tips voor wie ook wilt wandelen in Frankrijk
- Ook naar de Franse Alpen, rond Argentière en Chamonix? Wij gingen met de auto, via Duitsland en Zwitserland, om op die manier de Franse tolwegen en de vakantiedrukte te vermijden. Let op dat je voor de Zwitserse wegen een vignet nodig hebt, die je kunt halen bij de ANWB. Je kunt natuurlijk ook met de trein, of vliegen op Genève en vanaf daar het laatste stuk met de bus.
- Wandelen in de bergen kun je ook op eigen houtje doen, in de Alpen zijn er tal van wandelroutes uitgezet om uit te kiezen. Maar met een organisatie gaan heeft zeker z’n voordelen. Zo geeft het kunnen volgen van een gids jou de mogelijkheid om optimaal te genieten van de omgeving. En in de Alpen kom je al snel ogen te kort! Lees hier welke voordelen er nog meer zijn van een georganiseerde tocht.
- Wij hadden onze eigen wandelschoenen en daypacks mee. Mocht je dit niet hebben, dan is dat geen probleem, want bij UCPA zijn alle activiteiten inclusief materiaal. Wees ook voorbereid op verschillende weersomstandigheden. Denk aan een goeie regenjas/poncho, sneldrogende kleding en een hoes voor je rugzak.
- Wat er in de omgeving nog meer te doen is? Naast alle buitensportactiviteiten, kun je naar Chamonix: een bekende wintersportplaats op zo’n 8 km van Argentière, met een ruim aanbod van winkels en horeca. Liever de hoogte in? Bestijg de Aguille du Midi, een 3842 meter hoge bergtop met uitzicht op de Mont Blanc. Of ga een middag relaxen bij Lac Vert, een prachtig in de bossen gelegen groen/blauw meer.
Deze reis werd in samenwerking met UCPA gemaakt én we mochten een foto gebruiken van een van onze reisgenonten, thanks daarvoor Nicolas Sellin, volg hem ook op Instagram via @gouda5x!
