Wat neem je mee als je een week gaat zeilen van Gran Canaria richting Kaapverdië? Deze vraag spookte een paar dagen voor vertrek door mijn hoofd. Alleen zomerkleding of ook regen- en warme kleding?
Op mijn voorbereidingsbrief stond beschreven dat je meedraait in de wachten, zo ook midden in de nacht. Het zal vast flink afkoelen ‘s nachts. Toch maar een extra dikke trui mee in mijn backpack. Koffers mogen namelijk niet mee. Die rollen en staan alleen maar in de weg.
Eenmaal in het vliegtuig realiseer ik me wat voor een impact tien dagen water om je heen moet zijn. Tussendoor afstappen is niet mogelijk. Wat nou als ik maar blijf overgeven van de misselijkheid? Ik heb nog nooit gezeild. De paniek sloeg soms even toe.
Mee met het zeilschip de Eendracht
Lijnen vieren, mastknopen en koersen
Stichting de Eendracht, van het zeilschip de Eendracht, nodigde me uit in hun ‘bloggershut’. Een prima knusse hut met comfortabele bedden. Er is veel bemanning aan boord, een drietal stagiairs en passagiers, oftewel opstappers. In no time leer ik het nodige zeemansjargon zoals mastknopen, de touwen laten vieren en kan ik het schip op koers sturen.
We vertrekken op donderdagavond en zien de kade van Gran Canaria steeds kleiner worden. Als ik de volgende ochtend op het dek sta geniet ik van een indrukwekkend uitzicht. Voor het eerst in mijn leven zie ik een horizon zonder enig land te bekennen.
Mijn eerste wacht begon om 12 uur ’s middags. Direct moest ik helpen om alle zeilen te hijsen. Het was best wat werk. Wat spierpijn tussen de schouders hoort erbij. Al snel mocht ik aan het roer en dat voelde best tof. 210° hoorde ik aan te houden en even ging het helemaal mis. Zo’n twintig graden scheurde ik uit de bocht. Oepsie… Dit is niet helemaal mijn onderdeel. Ik ben de enige opstapper die nog nooit eerder heeft gezeild en gelukkig bestaan er geen domme vragen en fouten horen erbij.
De Eendracht organiseert dagtochten, reizen in Europa en lange overtochten. De stichting draait bijna volledig op vrijwilligers. Aan boord zijn stuurmannen, bootslieden en kwartierwachten. De scheepsarts zorgt voor de zeezieken en dan is er natuurlijk nog de schipper die de algehele leiding heeft. De arts had aan mij een lastige patiënt, want ik bleef de eerste dagen flink zeeziek. De pilletjes en het ‘inschommelen’ doen hun werk en na twee dagen voel ik me gelukkig weer topfit.
Vallende sterren kijken vanaf het Eendracht zeilschip
De wind viel soms weg, waardoor we de zeilen naar beneden moesten halen. Midden in de nacht werd ik ‘gepord’, een sjiek woord voor uit de bed worden getrapt. Twee uur lang trok ik aan touwen, zwiepte in aan hendels en verplaatste ik zeilen.
Eenmaal terug op de ‘brug’, begon het me even te duizelen van alle inspanning op een lege maag. Nu snap ik waarom de bemanning tegen mij vertelde dat de tosti’s een belangrijk onderdeel zijn van de nachtwacht. Na deze oppepper voelde ik me weer goed en ging ik lekker op een bankje liggen om naar de volle maan te kijken. Enno, één van de stuurslieden, vertelde meer over de gigantische hoeveelheid sterren die we boven ons zagen. Toen de maan achter de wolken verdween, was de horizon niet te onderscheiden van de zee. Zo ontzettend donker. Als afsluitend cadeautje van de nachtwacht zagen we nog drie vallende sterren.
Tien dagen geen bereik
Op de automatische piloot wilde ik steeds ’s avonds mijn telefoon opladen, maar op de oceaan is er geen bereik. Ken je nog die tijd waarin de accu van de Nokia 5310 vijf dagen mee ging? Nou dat red mijn Iphone hier ook. Iedereen kletst hier met elkaar en telefoons blijven in de hutten liggen. Als snel voelt het alsof je elkaar al jaren kent.
Walvissen en dolfijnen spotten vanaf de Eendracht
Onder de passagiers is ook een vogelaar aan boord, genaamd Rene. Zijn ogen weken niet van de horizon af. Ongelooflijk hoe hij honderden meters verderop nog vogels wist te spotten. Onze overtocht duurde een week en dagen achtereen zagen we geen andere boten of een andere vorm van leven. Er ontstond steeds veel commotie als er dan toch een schip te zien was of een verstekeling aan boord strandde. Bizar, hoe de kleinste dingen dan toch bijzonder werden. De vogelaar spotte ook walvissen en even zwommen dolfijnen met ons mee. Net toen ik lag te slapen.
Wij varen met het zeilschip de Eendracht van Mindelo naar Sal
Na zeven dagen varen arriveerden we in Mindelo. Éen van de eilanden van Kaapverdië. We bleven twee dagen aan wal, bezochten het strand en namen vele foto’s van oude vrouwtjes op de vismarkt. Binnen 24 uur verscheen de kust van Sal. Met gemengde gevoelens nam ik afscheid van de crew en alle passagiers. De frisse wind, de zon en de gezelligheid. Ik ga het missen.
